ALLEQORİYART

Rəsm ilk nitq idi. Hərflər doğuldu. Rəsm öldü... Öldü? Ölmədi... Hərflərin doğuluşu rəsmi cənnətdən qovdu. Rəsmin yenidən cənnətə qayıdışı renessans ilə başladı. Rəsmlər qovulduğu cənnətin divarlarını bəzədi. Rəsmin cənnətə qayıdışı (kilsəyə) onu itaətə deyil, itaətsizliyə sövq etdi. Rəsm qovulduğu cənnətin divarlarına sığmadı. Qadağan olunmuş meyvəni dərib düşünməyə başladı. Düşünmək rəsmin impressionizmi idi. Sonra rəsm nə reallığa sığdı, nə qeyri-reallığa keçid edə bildi. Keçid edə bilməyən rəsm ortada qalaraq kubizmə çevrildi. Sonra isə reallıqdan tam qopdu. İrreal müstəviyə, sadəcə uşaqlara keçid etdi. Ona görə rəsm sadələşməyə başladı. Rəsmin uşaqlaşaraq primitivizm adını aldı. Sonra… Sonra… Sonra... Sonra…  Daha sonra rəsm “Alleqoriya”ya çevrildi. Alleqoriya rəsmin öz-özünü aşkar etməsidir. Öz-özünü xilas etməsidir. Alleqoriya rəsmin parodiyasıdır. Parodiya rəsmin astarıdır… “Alleqoriya” rəsmin astarını göstərir. İndi biz sizin qarşınızdayıq. Məqsədimiz sənət əsəri dedikdə ağlın

Shutter Island, Martin Scorsese - The Kiss, Gustav Klimt. Midsommar, Ari Aster - Head of a Bacchante, Annie Louisa Swynnerton. The Truman Show, Peter Weir - Architecture Au Clair De Lune, René Magritte. The House That Jack Built, Lars von Trier - The Barque of Dante, Eugène Delacroix.

"Rəsmlərimdən və çiçəklərimdən başqa heç nə məni maraqlandırmır" , - deyirdi Klod Mone. Deyilənə görə, K.Monenin, ətrafındakılara qarşı biganə olan adamın rəsmlərinə qarşı münasibəti belə deyildi. O, yaşadığı dövrdə bir çox əsərlərindən razı qalmayaraq onları məhv etmişdi. Özünə qapanıq olan bu adam ömrünün son illəri böyük depressiyaya düşmüşdü. O, depressiyada ikən bu rəngli əsərləri yaratmışdı.